Zakończenie pracy dyplomowej bywa przez dyplomatów traktowane po macoszemu. Tymczasem jest to jedna z pierwszych części do których sięgają recenzenci.
Uniwersalny schemat
Praktyka akademicka podpowiada przynajmniej kilka stałych elementów, których nie może zabraknąć w zakończeniu. Gdybyśmy chcieli wymienić je, na pewno wśród nich znalazłyby się takie elementy jak:
- uporządkowanie przeglądu ustaleń poczynionych w kolejnych rozdziałach
- przedstawienie wniosków teoretycznych pochodzących z analizy literatury czy źródeł
- wnioski z badań realizowanych przez dyplomata
- ocenę skuteczności przyjętych metod i technik badawczych
- wskazanie dalszych możliwych badań
- zainspirowane ustaleniami danej pracy sformułowanie nowych przypuszczeń które wynikają z przeprowadzonych badań.
Najczęstsze błędy
Praktyka podpowiada również że istnieje przynajmniej kilka rodzajów błędów popełnianych w zakończeniu prac dyplomowych, które z nich są najczęstsze?
- streszczenie całej pracy
- powtarzanie wcześniejszych fragmentów tekstu
- upodobnianie zakończenia do rozdziałów pracy
- umieszczanie niepotrzebnych cytatów i przypisów
- formułowanie wniosku z tezy przedstawionej we wstępie bez należytego uzasadnienia wynikającego z treści pracy
- podejmowanie po raz pierwszy krytyki jakichś poglądów czy polemiki z jakimiś stanowiskami
Prawdziwy duch zakończenia, czyli trochę entuzjazmu!
Wyliczenie elementów oraz zagadnień, które powinny być poruszone w zakończeniu pracy dyplomowej być może nie daje jakiegoś sensownego pojęcia o przesłaniu, jakie powinno nieść za sobą zakończenie dobrej pracy. Dyplomant powinien powiedzieć w nim że cieszy się że podjął tę właśnie problematykę badawczą, doszedł do takich a takich wniosków oraz wskazuje możliwość podjęcia dalszych badań w tej dziedzinie. Zakończenie takie powinno być entuzjastycznym podsumowaniem pracy dyplomowej.