Próbę rzetelnego opisu tej pięknej krainy można porównać do wyjaśnienia, czym jest kolor czerwony komuś, kto widzi tylko czerń i biel… To zwyczajnie trzeba zobaczyć i przeżyć – zapraszamy do zapoznania się z drugą częścią relacji autorstwa Bartosza Gosztyły z Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu.
Las od zawsze kojarzył się nam z ciszą, harmonią i wypoczynkiem. Od wczesnego dzieciństwa żyłem w przekonaniu, że im głębsza i bardziej dzika głusza, tym jest w niej spokojniej. Potężne, stare i porośnięte mchem pnie zdają się być prastarymi przyjaciółmi otaczającymi las swą opieką, a spokojne śpiewy ptactwa i delikatny szum koron drzew niejako zachęcają do pogrążenia się w melancholijnej zadumie… Z zasady ten opis niewiele odbiega od rzeczywistości… z zasady… jednak w lesie tropikalnym nie obowiązują żadne zasady… no może poza jedną – wszystkie chwyty dozwolone.
Dżungla jest miejscem absolutnie wyjątkowym. Gdy znaleźć się w niej po raz pierwszy, ilość bodźców wywołuje istny ból głowy i to nie metaforyczny, lecz w pełni realny i męczący. Najtrafniej klimat lasu tropikalnego można opisać porównując go do wnętrza czajnika postawionego na kuchence gazowej. Wysoka temperatura, wilgotność powietrza o trudnej do pojęcia skali i niekończący się gwar, z którego bezprecedensowo wybija się świdrujący umysł dźwięk bliźniaczo podobny do piszczenia w uszach… Wszystko przytłoczone przez ogrom bujnej zieleni wokół korzeniasto-błotnistego szlaku. Trudno wyobrazić sobie miejsce, gdzie matka natura sprawuje tak nieograniczoną władzę nad światem. Trudno wyobrazić sobie miejsce tak niegościnne, a jednocześnie tak piękne i pełne życia!
Mówi się, że człowiek bez jedzenia jest w stanie przeżyć około dwóch tygodni, bez wody niewiele ponad tydzień, a bez przygotowania w dżungli przetrwa raptem parę dni. Nie są to twierdzenia przesadzone, gdyż miejscowy ekosystem toczy wewnętrzny wyścig zbrojeń od zarania dziejów. Mimo względnego spokoju turysta znajduje się na polu bitwy. Rośliny, owady, płazy, gady, ssaki konkurują tu o przetrwanie nie przebierając w środkach. Rośliny z zasady wytwarzają imponujące kolce i ciernie, które mogą sięgać długością nawet 15 cm lub też trucizny w swych tkankach (często oba na raz), które mają je chronić przed pożarciem. Dzikie świnie, chroniąc się przed nieprzyjaznymi roślinami, wykształciły gęste brody, by w ten sposób uniknąć zranień. Gady stosują nieprzeciętne maskowanie, aby się podkraść pod swoje ofiary, płazy natomiast stosują toksyny na skórze, żeby ofiarą się nie stać. Obserwator może mieć wrażenie, że w dżungli wszystko jest zwrócone przeciwko sobie. Jednak mimo to całość stworzenia współgra w idealnej harmonii.
Niemały niedosyt stwarza w lasach tropikalnych nieprzeciętna trudność w spotkaniu jakichkolwiek zwierząt. Potężne sklepienie bujnej zieleni skrzętnie skrywa wszelkie istoty. Sprawia to kłopot nie tylko turystom żądnym niezapomnianych obserwacji, ale i samym zwierzakom. Trudność w dojrzeniu innych istot rekompensują dźwiękiem. Kakofonia, którą można usłyszeć w lesie tropikalnym, jest trudna do opisania… piskliwe, przeciągłe świsty mieszają się z rytmicznym żegotaniem, a całość przenika basowy, dudniący podkład, wszystko wyrażone w dziesiątkach tonów. Niejeden odgłos z koron sprawiał zagadkę nie do rozwikłania, do jakiej grupy go przypisać, albowiem w naszym mniemaniu mógł go wydawać zarówno ptak, małpa, jak i owad. Dopiero przewodnik rozwiewał nasze wątpliwości ogłaszając, że to żaba ☺.
Bartosz Gosztyła
Stypendysta Studia.net w programie Lasy Świata
http//www.up.poznan.pl/lasy swiata